விழிகள் பேசுதே

விழிகள் பேசுதே

விழிகள் பேசுதே, சொல்லாது உணர்த்தும்,
அவை தாங்கும் கண்ணீரும், சிரிப்புகளும் தான் சொல்வது.
உலகம் காணாத மொழியில், அவை குறிக்கும் பாதை,
மனதை தொடும் சொற்கள் இல்லாமல், நிழலாய் இருப்பது.

உன் விழிகளில் நான் காண்கிறேன்,
ஒரு கண்ணியமான கோபமும், ஒரு அருவி போல சிந்தும் வருந்தலும்.
உறவுகள் வெளிப்படுகின்றன, மனதில் விரியும் காகிதக் குரல்,
எல்லாம் பேசும் அந்த விழிகள், சொல்லும் அந்த சிரிப்பு.

விழிகள் பேசுதே, காதல் அற்புதம் போல,
காற்றின் நெகிழ்ச்சியில் வீசும் பருவங்களின் மொழி.
வெளிப்படும் சொற்கள் வீழ்ந்தாலும், நினைவுகள் உறைபட்டாலும்,
இனி நான் உன்னை, உன் விழிகளில் மட்டுமே காண்கின்றேன்.

உன் ஒற்றை விழி, ஒரு உலகை உணர்த்தும்,
அதில் நான் பிறந்தேன், வளர்ந்தேன், மீண்டும் வாழ்கிறேன்.
எந்த மொழியும் அது பேசாது, வலியும் அங்கே மறைதல்,
விழிகள் பேசுதே, இன்னும், நான் உன்னை உணர்ந்தது.

இன்னும் வானில் இருள் வீழவில்லை,
பிறந்த ஒளி எங்கள் பாதைகளை காண்பிக்க வேண்டும்.
அந்த உழைபில் நாம் சேர்ந்த பயணம்,
புதிதாய் மலர்ந்த மலர்களில் சிரிப்பதும் வேண்டும்.

இன்னும் எண்ணிக்கையற்ற கனவுகள்,
பிரிவின் முன்னிலையில் தோன்றும் பாதைகள்.
ஆனால், நான் உன்னைத் தேடி போகவேண்டும்,
சில உங்களை அறிந்துவிட வேண்டும்.

இன்னும் நான் உன் கண்ணில் காணவேண்டும்,
நொடியும் இல்லாமல் நீர்த்தும் அன்பை.
அந்த பாதைகளில் நான் ஏறி போகவேண்டும்,
உன்னோடு தொடர்ந்தே இருக்க வேண்டும்.

இன்னும் உனது குரலில் இசை கேட்டேன்,
பொதுவான ஓசையும் மாறாமல், என் விருப்பத்தில்.
அந்த குரல் நினைவுகளைத் திருப்பிக்கொண்டும்,
நாம் வாழும் அந்த நிழலில் ஒன்றாகி நாம் அழகாக இருந்தோம்.

விழிகள் பேசுதே, வார்த்தைகள் இல்லாமல்,
உயிரின் உணர்வுகள் பேசும், எது போதுமானது.
அவைகளில் பிம்பங்கள், கவிதைகள் மறைந்து,
கண்ணிரத்தில் கண்ணை தொட்டுவிடும் வலைபுரண்டு.

விழிகளின் மொழி, சொற்களைக் காட்டிலும் ஆழம்,
என் உள்ளம் கவசமே, அது தான் உன்னோடு சமரசம்.
என்ன சொல்வேன், என்ன கேட்க வேண்டும்,
விழிகள் புரிந்துகொள்ளும் அந்த அமைதியிலே.

சில தருணங்களில், நீ மௌனமாக இருந்தாலும்,
உன் விழிகள் எனக்கு சொல்லும் அன்பின் ரீதியிலே.
அவை சொல்வதென்ன, இக்காற்றில் புதையறியா கவிதை,
புத்தகங்களிலே இல்லாததைக் கூறும், நேரும் சிறகான சத்தம்.

விழிகளின் அற்புதம், உணர்வுகளின் சாட்சி,
இவை தான் சொல்லும் காதலின் அழகு, செல்வம்.
உறவுகளின் எல்லைகளை மீறி,
விழிகளில் பகிர்ந்த அன்பின் சொற்கள் எங்கு மறைவதோ.

விழிகள் பேசுதே, காதல் சொல்லும் வழி,
நானும் நீயும், வாழும் அந்த நேரம் மட்டும் போதும்.
வெளி சொல்லும் ஒரு வார்த்தை இல்லாமல்,
எங்கள் இதயங்கள் ஒரே பாதையில் பயணிக்கின்றன.

விழிகள் பேசுதே, சொல்லாமல் சொல்கிறவைகள்,
அந்த எண்ணங்கள், அந்தக் கண்ணீரின் வழிகளே.
நெருக்கமான சிறு ஜோடி, நிலையான சப்தம்,
வெறும் வார்த்தைகள் இல்லாமல், இதயங்களை பின்தொடர்ந்தவைகள்.

உன் விழிகள், உன்னோடு பேசுகின்றன,
நான் இங்கே, உன் அருகில், உன்னுடன் உள்ளேன்.
அந்த விழிகளில் பூத்த பெருமையோ,
மூடிக்கொடுத்த துன்பமும், நகையோ, அனைத்தும் கண்டு கொள்கிறேன்.

விழிகளின் உணர்வு, மெல்ல மெதுவாக சொல்லும்,
நானும் உணர்கிறேன், எளிதில் உருகாமல்.
எனக்குக் கூறாமல், என் கண்களில் தெரியும்,
உன்னை பார்த்து நான் என்ன தோன்றுகிறேன்.

ஒரே ஒரு பார்வை, ஒரு ஆயுளை ஊட்டுகிறது,
அந்த விழிகளுக்குள் மூழ்கி, நான் பிறக்கின்றேன்.
உன்னோடு நான் எதைத் தெரிந்துகொள்கிறேன்,
விழிகளில் காணும் பொருளாகி நான் உயிர் பெறுகிறேன்.

விழிகள் பேசுதே, வார்த்தைகள் இல்லாமல்,
எங்கள் திசை, எங்கள் அன்பு அவற்றின் வழியில்.
நாம் இங்கு இருக்கின்றோம், அது புரிந்துகொள்கிறது,
புரிந்துகொள்ள வேண்டிய வார்த்தைகள், வேறு எதுவும் தேவை இல்லை.