என் அன்பு பாட்டி – Tamil kavithai

என் அன்பு பாட்டி – Tamil kavithai

என் அன்பு பாட்டி,
உன் முகம் ஒரு சந்திரன்,
சிரிப்பால் எப்போதும் ஒளிரும் வானம்.
உன் கைகளின் கருமை,
உன் வாழ்வின் போராட்டத்தைக் கூறும்
ஆனால் அதில் நான் காண்பது வெறும் அன்பு தான்.

உன் கதைகள் என் கனவுகள்,
உன் வார்த்தைகள் என் வழிகாட்டி.
உன் சின்ன கைகளில் நான் மயங்கி,
உன் கண்களில் தெய்வத்தை பார்த்தேன்.

நீ கட்டிய தோட்டம்,
உன் பொறுமையின் பிரதிபலிப்பு,
அதில் மலர்ந்த ஒவ்வொரு பூவும்,
உன் அன்பின் வாசனையை பரப்புகிறது.

உன்னுடன் கழிந்த அத்தனை காலமும்,
என் வாழ்வின் பொக்கிஷங்கள்.
உன்னுடன் ஓடிய வார்த்தைகள்,
இப்போதும் என் மனதில் ஒலிக்கின்றன.

என் சோகத்தைக் களைய உன் சிரிப்பு,
உன் மெல்லிய குரல் எனக்கு ஓர் ஆறுதல்.
உன் அருகில் இருந்த ஒவ்வொரு கணமும்,
மறக்கமுடியாத மகிழ்ச்சி.

என் அன்பு பாட்டி,
உன் பாசத்தின் வெப்பம் என் வாழ்வின் அடிப்படை.
உன்னால் நான் இன்றும் நிற்கிறேன்.
உன் ஆசீர்வாதம் என் உயிரின் சுவாசம்.

நீ எங்கே சென்றாலும்,
என் இதயத்தின் ஒவ்வொரு துடிப்பிலும்
நீ என்றும் வாழ்வாய், பாட்டி

பூமியின் அடியில் பானை முழுவதும்,
உன் நிழலின் நினைவுகள் பொங்கி வருகின்றன, பாட்டி.
உன் கைகளின் வெப்பம் தொட்ட கஞ்சி,
இன்னும் என் உயிரின் ஆழத்தில் நனைந்துகொண்டே இருக்கிறது.

நீ சொல்லிய கதை ஒவ்வொன்றும்,
நேரம் காட்டும் சூரியக் கடிகாரமாய்,
நீடிக்கிறது என் மனசில்.
அந்த கிழங்குச்சிப்ஸ் வாசம்,
உன் தோட்டத்தின் மண் வாசத்தோடு கலந்தது.

உன் புன்னகையின் மெல்லிய ஒளி,
இன்னும் என் கனவுகளில் மினுங்குகிறது.
உன் அருகில் அமர்ந்த பாட்டி,
உன் தோளில் நானொரு சிறு குழந்தை.

உன் ஆறுதலின் குரல் தேடுவேன்,
நாள் முழுவதும் நிழலான மரமாக இருக்க.
மிஸ்யூ பாட்டி, உன் சுவாசம் இல்லாத உலகம்,
சில நேரம் வெறுமையாக தோன்றுகிறது.

ஆனால் உன் நினைவுகள்,
எப்போதும் என்னை அழைக்கிறது.

உன்னுடன் நான் பேசிய ஒவ்வொரு வார்த்தையும்,
என் உள்ளம் தொட்ட தந்தியாய் உள்ளது.

உன் கதைகளின் காற்றில்,
நான் இன்னும் ஒரு பறவையாக பறக்கிறேன்.
பாட்டி, நீ மறைந்தாலும்,
உன் அருமை என்னுடன் என்றும் வாழ்கின்றது!

உன் மெல்லிய கைத் தொட்டலில்,
உலகம் முழுவதும் சாந்தம் கண்டது.
உன் கன்னத்தில் விழுந்த சின்னச் சிரிப்பு,
இன்னும் என் இதயத்தின் ஒவ்வொரு தாளத்திலும் கீதமாய் வாழ்கிறது.

நெளிந்த கூந்தலில் வாழ்ந்த நூற்றாண்டு கதை,
மறைந்தாலும் நினைவில் நிறைந்திருக்கிறது.
உன் தாலாட்டுப் பாட்டு,
இன்னும் என் கனவுகளை ஆட்கொள்கிறது.

பாட்டி, உன் ஓசையில்லா வீடு,
அதிசயமாக வெறுமை முழுவதும் பேசுகிறது.
நீ அமர்ந்த பந்தல் நிழலில்,
என்னைக் காணவந்த தேனீக்கள் கூட தேவைவிலக்கி பறக்கின்றன.

உன்னுடன் ஓடிய காலம் போல,
என் கால்கள் சோகத்தால் இரைஞ்சுகின்றன.
நீ எனக்குத் தந்த காதல்,
என்னை இன்னும் காத்திருக்கிறது, சிந்திக்கிறது.

உன் மூலிகை கையாலான காப்பு,
என் தொண்டைக்குள் சுகமாக இன்றும் உள்ளது.
உன் கதை சொல்லும் நேரம்,
என் புத்தகங்கள் கூட வாயிழந்து கேட்கின்றன.

மிஸ்யூ பாட்டி,
உன் அழகிய முகம் இல்லை என்றாலும்,
உன் எண்ணங்கள் என் உயிரின் திசைகளில்
மனித நேசத்தை பூக்கச் செய்கின்றன.

இன்று நீ இல்லாமல் இருந்தாலும்,
உன் நினைவுகள் என்னுள் ஒளிர்கின்றன.
பாட்டி, நீ என்றென்றும் என் இதயத்தின்
மையத்தில் அமர்ந்திருக்கிறாய்!

பாட்டி, உன் குரல் கேட்காத காலம்,
காற்றின் சலசலப்பும் ஆழ்ந்த சோர்வாய் மாறுகிறது.
உன் பாதங்களால் மிதித்த மண்,
இன்னும் உன் நிழலுக்கு ஏங்கி காத்திருக்கிறது.

நீ பிழைத்த ஒவ்வொரு நாளும்,
என் வாழ்க்கையின் சொற்களால் எழுத முடியாத கவிதை.
உன் கையைப் பிடித்து நடந்த பிள்ளைத்தனம்,
இப்பொழுதும் என் மனதில் கொடி கட்டிப் பறக்கிறது.

நீ சீதலை நீக்கிய குளிர்க் கையால்,
என்னைத் தொட்ட தொடுதல்,
இன்றும் என் தோலின் ஆழத்தில் வாழ்கிறது.

உன் சாம்பல் நிற சேலை,
அதில் ஒவ்வொரு மடிப்பிலும் மௌன கதைகள்.

பாட்டி, உன் அடுப்பிலே எரிந்த மண் சுட்டிக் கறிகள்,
முகத்தை முழுதும் சூடாக தழுவியது.
அதுவே இப்போது
நினைவுகளின் தீப்பொறியாக மாறியது.

உன் அம்மி கல்லில் அரைக்கப்பட்ட மசாலா வாசம்,
என் நினைவில் உதிராத வாசனையாய் இருக்கு.
உன் பேச்சின் மென்மை,
கடலின் அலையின் இசையைப் போலே.

மிஸ்யூ பாட்டி,
உன்னுடன் கழிந்த ஒவ்வொரு கணமும்
என் வாழ்க்கையின் முழு நூலிழையில் பின்னப்பட்டதாய் உள்ளது.
உன் இழப்பு,
ஒரு வெற்றிடமல்ல,
ஒரு சொர்க நிலம் தான்.

என் இதயம் உன் அன்பின் வேரில் சிக்கி,
உன் நினைவுகள் என் வாழ்வின் ஒவ்வொரு இலையாய் தழைக்கின்றன.
பாட்டி, நீ இல்லாமல் என் உலகம் காலியாக இருந்தாலும்,
நீ மட்டும் என்றும் என்னுள் நிறைந்திருக்கிறாய்!