சுயநலம் தமிழ் கவிதை

சுயநலம் தமிழ் கவிதை

உலகம் ஒன்றென வாழும் வேளை,
சுயநலம் ஒரு கல்லென விழுகிறது.
பிறரின் துயரமோ கரைத சிந்தை,
ஆனால் சுயனலம் பாறைபோல் நிற்கிறது.

சிறு செடியும் முளைத்து நிழல்கொடுக்கும்,
ஆனால் சுயநலம் நிழல்கூட மறுக்கும்.
பகிர்ந்திடும் உறவுகளும் அழிகின்றன,
சுயநலத்தின் தீயில் சுடுகிறது மனம்.

ஒரு சிறு மழை பொழிந்தால்,
புழுதியெல்லாம் கழுவி விடும்,
அதேபோல் மனதை மறைத்த சுயநலமும்,
கருணையின் செம்பருத்தியால் அழியட்டும்.

அன்பின் கரங்கள் விரியட்டும்,
சுயநலத்தின் கதவுகள் மூடட்டும்.
பகிர்வில் பயிர் முளைக்கும் உலகம்,
சுயநலமின்றி பொங்கட்டும் மகிழ்ச்சி!

பகிர்வதின் அர்த்தம் தெரியாத மனங்கள்,
சுயநலத்தின் இருளில் மூழ்கிய கனவுகள்.
மிதந்திடும் பலவீன உறவுகளுக்கு,
தண்ணீராக மாறுகிறது சுயநலமான எண்ணங்கள்.

பொய்த் தொலைந்த மனித சுபாவம்,
சொந்த நலனில் சிக்கிய உலக வலம்.
அன்பும் கருணையும் மறந்திடும் பொழுது,
சுயநலமே மகிழ்வின் கலை ஆடுகிறது.

அன்பு உளதென்று சொல்வார் சிலர்,
சுயநலத்தில் மறைவது உண்மை பலர்.
கூடி வந்த மனங்கள் கூட,
சொந்த நலத்தில் சிதறிப் போகின்றன.

காற்றும் பசும்புல் நிலம் கூட பகிரும்,
அதன் சுவாசம் உலகம் முழுவதும் சேர்க்கும்.
ஆனால் மனிதன் தனிமையை தேடி,
சுயநலத்தின் சுவடுகளில் தள்ளிவிடுகின்றான்.

தருகிற கரங்கள் குறைவதோ?
அல்லை! சுயநலம் பெருகுவதோ?
தாயின் கரம் தரும் அன்பை போல,
மனிதம் தருவது எப்போது?

இருள் நீங்கி ஒளி தேனும் நாளில்,
சுயநலமும் தொலைந்திடும் காலில்.
அன்பே வேராக நிற்கும் உலகம்,
மறுபடியும் மலரட்டும் நாளில்.

நிழலாக வேண்டும் என்று சொன்னான்,
ஆனால் சூரியனை மறைத்தவன் தானாகிவிட்டான்.
பகிர்ந்திட வேண்டும் என்று சொன்னான்,
ஆனால் சிறு துளிக்கூட தனக்கே தடுத்தான்.

நீங்களே எல்லாம் எனச் சொன்னது,
சுயநலம் தான் உள்மனம் குரைத்தது.
உலகமே எனதென ஏந்திய கைகள்,
இன்று தன் நலனில் மட்டுமே மூடிவிட்டன.

தன்னலமில்லா பறவையும்,
முடிவற்ற கடலும் பாடுகிறது:
“நாம் மட்டுமே வாழ்க்கை அல்ல,
அனைவரும் ஒன்றாய் வாழும் பொழுதே உலகம் வளம்!”

Bottom of Form