மரணம் பேசும் மௌனம்

மரணம் பேசும் மௌனம்

மௌனமாய் வரும் மரணம்,
முன்னொடி சொல்லாது வருகை,
மண்ணில் ஒரு கதிரவனை மறைத்து,
மறுபடியும் சூரியனை வரவேற்கும் அது.

காற்றின் மெலிதான ஒலியாய்,
கனவுகளின் முடிவாய்,
வாழ்வின் புத்தகத்தில்,
பின்னைய பக்கம் அது எழுதும்.

நிறைவேற்றலின் இறுதிச்சொல்,
நம்பிக்கையின் கரைகட்டி,
உண்மை எனும் கண்ணாடியில்,
உருவமாகும் மௌனம் அது.

காதலின் கண்மணி அழுகையை,
சில நேரம் திரும்பி பார்ப்பதில்லை,
ஆனால் மறக்காத பாசத்தை,
நினைவூட்டும் அதின் தாமரையின் தொடுதல்.

மரணம் பேசும் மௌனம்,
மண்ணுக்குள் புதைந்த மெல்லிய இசை.
அது ஒருபோதும் பயமில்லை,
ஒரு புதிய தொடக்கம், அழகிய முடிவு.

முளை விடாத கனவுகள்,
அதன் முன் துடிக்கின்றன.
சோகத்தின் கருவிகளை,
சமாதானம் செய்யும் கலை அது.

அழுகிய இலைகள் விழுந்தாலும்,
மரக்கிளை புதிதாய் மலர்ந்தது போல,
மரணம் தன்னுள் புதைக்கின்றது
ஒரு வாழ்வின் புதிய விதையை

.

நடுவே நின்று நிற்கிறோம்,
வாழ்வுக்கும் மரணத்திற்கும் இடையே.
ஒரு நடனம், ஒரு கவிதை,
மனதின் நட்சத்திரம் மாறும் நேரம்.

பயமில்லை, ஓய்வில்லை,
அதன் மௌனமே ஒரு பாடம்.
எல்லா தொடக்கங்களின் நிழல்,
முடிவை சுமந்து வரும் சூரியனாய்.

மரணம் பேசும் மௌனம்,
விண்ணில் கரையும் ஒரு துளி,
வாழ்வின் முழுமையை அறிவிக்க,
மனம் கேட்கும் அவசரத்தால் நின்ற அழகிய ஓசை.

இருளில் அழகாக விளங்கும் நிழல்,
உயிரின் அழிவு உணர்த்தும் வார்த்தைகள்.
பதினைந்து ஆண்டுகளின் பரிசு,
மறக்க முடியாத நினைவுகளாக மாறுகிறது.

பறந்த பறவைகள் கவிதைகள் சொல்லும்,
அசையும் கடல் அலைகள் விடும் வாடிக்கை,
ஒரு வார்த்தை கூட இழக்காமல்,
மரணம் பேசும் மௌனம் நின்று கொள்ளும்.

இரும்புப் பூங்காற்றில்,
அந்தக் கொடி அசையும் போது,
அழியும் வாழ்வின் அழகிய காட்சி,
தொடர்ந்து பேசும் மௌனம் அது.

மூடிப் போன பாதையில்,
புது பாதைகள் உருவாகின்றன.
மரணம் எந்த அஞ்சலையும் தராது,
நம் உயிரின் ரகசியம் அது காட்டுகிறது.

அதன் கடைசியில்,
எந்த வலி, எந்த சோகமுமில்லை.
அது ஒரு அமைதி,
அனைவருக்கும் தேவைப்படும் பாடம்.

மரணம் பேசும் மௌனம்,
வாழ்வு ஆரம்பிக்கும் இடம்,
அவசரமாக நிறைவேறும்,
ஒரு புதிய உலகின் வரவேற்பு.