அழகு கவிதை – Tamil kavithai

அழகு கவிதை – Tamil kavithai

உன் முகத்தின் சிரிப்பில்,
இருந்தாலும் கதிர்வேளியில்,
பூக்கிய மலரின் அழகிலே,
மரபில் நிறைந்துள்ள ஓரமாய்.

பார்வையில் மௌனத்தைக் கடந்து,
கனவு நிழல்கள் உண்டாகும்,
காற்றின் நிசப்தமும் பரிசுகளாய்,
உன் அழகின் பாதைகளில் சாய்ந்தேன்.

வானம் கோபுரங்களை முத்தமாக்க,
நதிகள் விழியுடன் வழி காட்ட,
சந்திரமே அவள் பாதையில் ஓடும்,
அழகின் காட்சி உன் உள்ளில் ஓர் துளி.

பூமியின் நிலாவை சூழ்ந்தபடி,
எங்கும் பரவிய அந்த இனிய ஒளி,
உன் தோற்றத்தில் மறைந்துள்ள,
அழகின் நேரம் நிறைந்து.

அழகு கவிதை

அழகு என்பது கண்ணோடு காண்பது அல்ல,
அவளின் உள்ளத்தில் ஒளிந்திருக்கும் நிலா.
காற்றின் மெத்தல், பூமியின் மெழுகிய ஒளி,
என்றும் பரவிய அவளின் நெஞ்சில் ஓர் கவிதை.

அழகு என்பது முகத்தில் ஒருவரின் முத்தம்,
அவளின் சிரிப்பில் ஆனந்தம் நிரம்பியது.
பார்வையில் ஒரு கனவின் எழுச்சி,
அழகின் அடையாளம் அவளின் இதயத்தில் ஆழம்.

அழகு என்பது உடல் வேடம் அல்ல,
அந்த அழகு உணர்வு, அவளின் உணர்வுகள்.
அழகு என்பது உள்ளத்தின் அமைதி,
அவளின் எண்ணங்களில் அவளை அறிந்திருக்கும் சுத்தம்.