விடியலின் ரோஜா

விடியலின் ரோஜா

விடியலின் வேளையில்,
மலர்கின்ற ரோஜா,
துளித் துளியாகவே
காய்ந்த இருளின் கதையைச் சொல்கிறது.

துளி கண்ணீரின் நினைவுகள்,
சிவப்பின் புன்னகையில் மறைகின்றன.
சூரியன் உதிக்காத முன்பே
அது புத்துயிர் பெறுகிறது.

காற்றின் நசுக்கத்தில்,
அழகு தொலைக்காமல்
அமைதியாக
வாழ்வின் பாடம் சொல்லுகிறது.

ரோஜாவின் வெண்முகம்
விடியலின் கனவுகளை
விரிசலுடன் வெள்ளம் போல
வார்த்தைகளில் வெதும்புகிறது.

விடியலின் ரோஜா 

நிலவின் ஒளி மறைந்ததும்,
புவியின் காதுகளுக்கு
மெல்லிய ரோஜாவின் கீதம்.
அது சொல்கிறது,
"இருட்டில் நானே ஒளி,
மலர்வது என் கடமை."

துளித்துளி பனியுடன்
கிளையின் சிரிப்பாக,
தொட்டு செல்லும் காற்றின்
நினைவுகளாய் நிற்கிறது.

கதிரவன் காயும் முன்,
அதைப் பார்ப்பவர்கள் அறியாமல்
அழகின் நீதி சொல்லும் ரோஜா
சும்மாயிருக்கிறது.

ஒரு நாளின் தொடக்கத்தில்,
அதன் சிறு மலர் மௌனம்
வாழ்க்கையின் ஒரு பாடமாக
விதியாய் மலர்கிறது.

இது சுடர்தான்,
இதுவே உயிரின் அர்த்தம்!

விடியலின் ரோஜா

வானவில் நிறங்களால்
விழிகளின் கனவைத் தீட்டும்,
தரையில் விழும் பனித்துளியில்
தன் உருவம் தோய்க்கும் ரோஜா.

துளிர் இலையின் கூடலிலே
தன் வீடு கட்டும் பொழுதிலும்,
அது நிற்பது நேர்மையாய்
தன்னம்பிக்கையின் சின்னமாய்.

இயற்கையின் கரங்களில்
பால்வெளி நிழலாய்,
ஒரு ரோஜா மட்டும்
சிறு நொடியாக உயிர் கொள்கிறது.

விடியலின் துளியில்
தன் அழகை வீசி,
புதிய ஒரு நாளின்
காற்றை வரவேற்கிறது.

அது சொல்லும் ஒரு கதை:
"இறைவன் அளித்த தருணத்தில்,
மலர்ந்து வாடுவது வாழ்க்கை,
ஆனால், மணமெங்கும் பரவுவது
என் அழகின் அர்த்தம்."

விடியலின் ரோஜா,
நம் வாழ்க்கையின் குரலாய்
மெதுவாக மலர்கிறது,
மறைவதற்குள் உருக்கெடுக்கும் கதைச் சொல்கிறது.

Top of Form

Bottom of Form