தாய்மை கவிதை

தாய்மை கவிதை

தாய்மை –
ஒரு சுவாசத்தின் பிறவியிலிருந்து,
ஒரு வாழ்வின் அர்த்தமாய் மலரும் வரம்,
சின்ன விரல்களை தன் உள்ளங்கை தழுவும்,
மெல்லிய அழகின் அன்பு பிரபலம்.

தாயின் இதழில் வாடி விழுந்த கண்ணீர்,
மழை துளியாகக் குழந்தையின் கண்மணியில்,
அன்பின் சோலை வளர்க்கிறது,
உற்சாகம் கலந்த மூச்சுகளால் நிம்மதி கொடுக்கிறது.

தாய் –
ஒரு காக்கும் நிழல் மரம்,
ஒரு குளிர்ந்த காற்றின் தாய் மடியில்,
கனவுகள் எல்லாம் வாழ்வாய் மாறும்,
அவள் அன்பின் அருவியில்.

தாய்மை –
மாறாத பொக்கிஷம்,
வாழ்க்கையின் முதற்சொற்கள் பேசிக்கொள்ளும்,
ஒரு மௌனத்தின் மெல்லிய இசை,
இது அன்பின் முகமாய் வாழும் கவிதை!

தாயின் மடியில் ஓய்ந்த போது,
வானத்தின் எல்லை நமதாய் தெரியும்.
அவள் கைகளின் கனவில்,
உலகமே ஒரு சிறு தாலாட்டாய் மாறும்.

தாயின் ஓர்முக புன்னகை,
வாழ்க்கையின் அலைகளை அடக்கும் சூப்பர் சக்தி,
அவளின் பார்வை,
முட்டிகொண்ட நெஞ்சுக்கு பூமாரியாகிறது.

தாய்மை என்பது ஒரு இலட்சணம்,
கனவுகளின் வழிகாட்டி,
முளைகள் நிறைந்த பாதையில் கூட,
மென்மையான சேகரிப்பை வழங்கும் ஒரு கலை.

தாயின் அன்பு,
நதியின் ஆழமும் கடலின் கரையும் சேர்ந்து,
இயற்கையின் எல்லை கடந்த ஒரு வரம்,
தாய்மை – உயிரின் நிலவாய் ஒளிர்கிறது.

இன்னும் அவள் பேரன்பு…
சொல்லத் தொடங்கினால் முடிவில்லா கதை,
அது தமிழின் இயல்பே பேசும்
அன்பின் புண்ணிய கவிதை!

தாயின் கருவில் தோன்றும் நொடியில்,
வாழ்க்கையின் முதற்சொற்கள் எழுதப்படுகிறது.
அவளின் இதயத்துடிப்பில் சிறுகதைகள்,
பிளவுகோடுகள் இல்லா அன்பின் தாரகைகள்.

தாய் என்றாலே அழகின் வடிவம்,
மனித இனத்தின் வாழ்வின் அடிப்படை.
அவள் தொட்ட இடம் பூப்பூக்கும்,
அவள் பேசும் வார்த்தை புதுமையாய் இருக்கும்.

குழந்தையின் அழுகையில் நிம்மதி காணும்,
அவள் தன் துயரங்களை மௌனமாகச் சுமக்கும்.
விடியலுக்காய் விழித்திருக்கும் நிலவாய்,
தாயின் சாயலில் உலகம் அடைகிறது அமைதி.

தாய்மை –
ஒரு மழலையின் முத்தமாய் ஒலிக்கும்,
ஒரு கனவின் பிறவியாய் மலரும்,
உயிரின் மூச்சோடு உயிரோடு வாழும்,
ஒரு முடிவில்லாத கவிதை!