மருதாணி

சங்க காலத்து மக்கள் வண்ணங்கள் மீது ஆர்வம் கொண்டவர்கள். அவர்கள் பச்சைக் குத்துதல், மருதாணிச் சித்திரங்கள் போன்ற உடலோவியம் கொண்டு அழகுப் படுத்துவதைத் “தொய்யில்” என்று அழைத்துள்ளனர். சங்க இலக்கியங்களுள் ஒன்றானக் குறுந்தொகையில் "உருத்தெழு வனமுலை ஒளிபெற எழுதிய தொய்யில் காப்போர் அறிதலும் அறியார்" என்ற வரியும், அகநானூறில், "புள்ளித் தொய்யில், பொறி படு சுணங்கின், ஒள் இழை மகளிர் உயர் பிறை தொழூஉம், புல்லென் மாலை, யாம் இவண் ஒழிய" என்ற வரியும் இதை உறுதிப்படுத்துகின்றன. அதே போல சோழர் காலத்தைச் சேர்ந்தப் பெருங்கதையில் “பழுதற அழகொடு புனைநலம் புனையாக் குங்குமம் எழுதிக் கோலம் புனைந்த“ என்ற வரி, தமிழர்கள் தங்கள் உடலை ஓவியங்களால் அழகுப் படுத்தியதை உறுதி செய்கிறது. எனவே இன்று பிரபலமாக அறியப்படும் மருதாணி இட்டுக் கொள்வதும், உடலில் தற்காலிக அல்லது நிரந்தரப் பச்சைக் குத்திக் கொள்வதும், தொய்யில் இடும் பண்டையப் பாரம்பரியத்தின் தொடர்ச்சியே ஆகும்.

மருதாணி இலையின் சாறு இயற்கையான நிறமூட்டி ஆகும். அந்தச் சாறினால் சிவந்த நிறத்தில் மரு [மச்சம் போன்ற சிறு புள்ளி] தோன்றுவதால் அந்த இலைக்கு "மருதோன்றி" என்று பெயர் வைத்தனர். அதுவே பிற்காலங்களில் மருவி மருதாணி என்றாயிற்று. இலக்கியங்களில் மருதோன்றி என்பது சுருக்கமாக 'தோன்றி' என்றே அழைக்கப்பட்டது. சங்க காலத்தில் மருதாணியைப் பற்றியக் குறிப்பு ஒன்றை, பதினென்கீழ்க்கணக்கு நூல்களில் ஒன்றான, மதுரைக் கண்ணங்கூத்தனார் எழுதிய கார் நாற்பதில் காணலாம்.

"கருவிளை கண்மலர் போற் பூத்தன கார்க்கேற்
றெரிவனப் புற்றன தோன்றி – வரிவளை
முன்கை யிறப்பத் துறந்தார் வரல்கூறும்
இன்சொற் பலவு முரைத்து"

என்றப் பாடல் வரிகள் மருதாணிப் பூக்களுக்கு எறிகின்ற காட்டை உவமைப் படுத்துகிறது.

பெண்களின் அழகு சாதனப் பொருட்களில் மருதாணி மிக முக்கியமாக இடம்பெறுகிறது. ஆனால் நம் முன்னோர்கள் அனைத்து வழக்கங்களையும் ஆரோக்கியத்துடன் இணைத்துப் பின்பற்றி வந்துள்ளனர். அவர்கள் மருந்தைத் தனியாக எடுத்தது இல்லை; உணவை மருந்தாக உண்டவர்கள். எனவே, அழகுப் பொருட்கள் என்று நாம் நினைப்பவைக் கூட ஆரோக்கியம் சார்ந்ததாகவே இருக்கும். அந்த வகையில் மருதாணியை அழகைக் காக்கும் பொருளாக மட்டுமல்லாமல் ஆரோக்கியம் காக்கும் பொருளாகவும் பார்க்க வேண்டும். ஆயுர்வேதம் மற்றும் சித்த மருத்துவத்தில் மருதாணிக்கு தனி இடம் உண்டு. மருதாணி என்பது உச்சந்தலை முதல் உள்ளங்கால் வரை, மனிதனுக்குப் பலனளிக்கும் மூலிகையாக மருத்துவத்தில் அறியப் படுகிறது.

மருதாணியின் முழுத்தாவரமும் மருத்துவப் பயன் உடையவையாகும். இவற்றின் இலைகள், பட்டை, மலர், கனிகள் என ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறு நோய்களைக் குணப்படுத்த வல்லவை என சித்த மருத்துவத்தில் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது. இலை பித்தத்தை சமன் செய்யவும், உடல் சூட்டைத் தணிக்கவும், வேர் நோயை நீக்கி உடலைப் பலப்படுத்தவும், விதை சதை-நரம்பு ஆகியவற்றைச் சுருங்கச் செய்யவும் மருத்துவச் சிகிச்சையில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. மேலும், காயங்களுக்கும், புண்களுக்கும், ரத்தத்தில் இருக்கும் நச்சை நீக்கவும் மருதாணி பயன்படுத்தப்படுகிறது.

மேலும், மன நோயால் பாதிக்கப் பட்டவர்களுக்கு மருதோன்றியின் விதையை நெருப்பிலிட்டு புகைக்க, பாதிப்புகள் மாறும் என்று சித்த மருத்துவத்தின் தந்தையான அகத்தியர் தனது அகத்தியர் குணபாடம் என்ற நூலில் கூறுகிறார்.

"சோணித தோடமெலாஞ் சொல்லாம லேகிவிடும்
பேணுவர்க்கி ரத்தமொரு பித்தம் போம் காணா
ஒருதோன்ற லென்னுமத னோதுமெழின் மாதே
மருதோன்றி வேரால் மறைத்து"

என்றப் பாடல் மருதாணியின் பயனை எடுத்துரைக்கிறது. ஆனால், நவீனமயமாதலின் பயணங்களில், இன்று நாம் மறந்து வரும் பழக்கங்களில், மருதாணி வைப்பதும் ஒன்று. இயற்கையான மருதாணியே மருந்தாக செயல்படும். ஆனால், அவற்றுக்குப் பதிலாக, ரசாயன வேதிப்பொருட்களைக் கொண்டு தயாரிக்கப்படும், செயற்கையான மருதாணியே இன்று பரவலாகப் பயன்படுத்தப் படுகிறது. அவற்றில், ரசாயனங்களின் கலவை அதிகம் இருப்பதால், உடலுக்குப் பாதிப்பைத் தருகின்றன. எனவே, செயற்கையை விடுத்து இயற்கைக்கு மாற முயற்சி செய்வோம்.