மகிழ்வின் முத்தம்

மகிழ்வின் முத்தம்

மூடியின் கதவைத் திறக்க
மிதந்த பனி இரவின் மடியிலே,
மெளனம் பேசியது ஒரு கவிதை.

நினைவுகளின் நீலக் கடலின் மீது
சுருங்கிய சூரிய ஒளி போல,
மனதின் மூலையில் மறைந்திருந்த
ஒரு சிறு சிரிப்பு,
அது தான் மகிழ்வின் முத்தம்.

காற்றின் வெட்கத்தோடு
இரண்டாம் மழைத்துளி விழும் நேரத்தில்,
உன் விழியின் வழியே
வானவில் மெல்ல மூடியது.

தூரத்திலே இருள் பேச,
அந்த ஜோதியைத் தேடும் என் மனம்
உன்னால் மட்டுமே நிம்மதி கண்டது.

நிமிஷங்கள் நிறைந்தாலும்,
நினைவுகள் கொண்டாடும்
மகிழ்ச்சியின் முத்தம்,
அது எப்போதும் உன் சிரிப்பிலே.

அதுவேனும் ஒரு துளி மழை,
இயல்பாகத் துளித்தூறலாய் விழ,
உன் கைகள் சுட்டுவிரல் கொண்டு
மண் வாசனையை எழுப்பியது.

சிலநேரம் பேசாமல் இருந்தாலும்,
உன் சுவாசத்தின் ஓசை கூட
சந்தோஷமாகத் திகழும் ஒரு ராகம்.
அந்த ராகம் இன்றும் என் இதயத்தின் இசை.

குறுகிய நொடிகளிலும் நீ எனக்கு
ஒரு ஆயுள் முழுதும் கொண்ட மகிழ்ச்சி,
உன் பார்வையில் மறைந்திருக்கும்
அன்பின் சங்கதி,
சூரியகதிரை மிஞ்சும் நம்பிக்கை.

மகிழ்வின் முத்தம் கைவிட்டாலும்,
உன் நினைவுகள் என் கனவில்
எப்போதும் மழையாய் விழும்.
அதுவே என் உயிரின் வீரம்,
அதுவே என் சுவாசத்தின் மொழி.

அழகிய உன் சிரிப்பின் ஓசை,
காற்றில் மிதக்கும் மெட்டு போல,
என் மனதில் ஏழு சுரங்கள்
ஒலிக்கின்றன இன்றும்.

உன் நிழல் கூட நெஞ்சில் வாடிக்கிறது,
கனவுகள் கூட உன் கோலம் பிடிக்கின்றன,
கண்கள் மூடினால் கருவிழியில்
முத்தமிட்ட ஒளி உன்னதம் சொல்லுகிறது.

அழகான அந்த நிமிடங்கள்,
உன் அருகில் சொர்க்கமாய் வாழ்ந்தவை,
அந்த சோகப் பொழுதுகளிலும்
மகிழ்ச்சியின் நிறமாக மாறின.

நதி தன் கரையைக் காண்பதுபோல்,
என் ஆசைகள் உன் தரிசனத்தைக் கண்டபோது
அழகாய் ஓடின.
மனதை மயக்கும் உன் அன்பின் அசைவுகள்,
மகிழ்வின் முத்தமாக என்னை
மெளனக் கவிதையாய் மாற்றின.

உன்னருகே ஒரு இனிய காலை,
மறுபடியும் மகிழ்வின் தொடக்கமாய்
பட்டாம்பூச்சியாய் பறக்கிறது,
அந்த நாள் வரும் வரை
மனதின் முத்தமாக நீயே வாழ்கிறாய்!

Bottom of Form