கண்ணாடி பூக்கள் கவிதை

கண்ணாடி பூக்கள் கவிதை:

தொட்டவுடனே ஒடும் கண்ணாடி பூக்கள்
தங்கும் நேரமல்லாமல் மடியும் கனவுகள்.
சுட்டுவிடும் வெயில் போன்ற வாழ்க்கை,
விடியற்குள் அழியும் நிழல்களாய் ஆசைகள்.

காற்றின் தென்றலால் தழுவப்பட நினைத்து,
சில்லறை அசைவில் சிதறும் இதயங்கள்.
ஒவ்வொரு ரேகையிலும் வெடிக்கும் புண்கள்,
அழகாக புனைந்த மௌனத்தின் வண்ணங்கள்.

ஆனால் கண்ணாடி பூக்கள் அழகை மறக்காது,
ஒளிக்கதிர்களுக்குள் விளங்கும் ஒளியாய்;
அவை எப்போது விழுந்தாலும் முறியாத உறுதியாய்,
கனவுகளின் நிழல்களில் முளைக்கும் ஜீவனாய்.

அழிந்தாலும் மறையாத கண்ணாடி பூக்கள்,
அசைவற்றதாய் எதையும் மீறிய வாழ்க்கை வேதம்!

அர்த்தம்:
இந்தக் கவிதை மனித வாழ்க்கையின் நுட்பத்தை, கனவுகள் மற்றும் மனசாட்சி போன்ற சிறு விஷயங்களின் அழகையும், அவை எளிதில் முறியும் தன்மையையும் விவரிக்கிறது.

கண்ணாடி பூக்கள், உதிர்வதற்கும் முன்
ஒளியை உமிழும் மௌனத்தின் மொழி.
திறக்கப்பட்டுள்ளதா மழைத் திரைகள்?
அல்லது பிம்பமாகும் மாயையின் சிறை?

கதைகள் சொல்லும் கண்ணாடி துளிகள்,
கனவின் வாசலில் நின்று சிரிக்கும் பூக்கள்.
ஒவ்வொரு பிசுபிசுக்கும் நொடி,
விழிகளின் வழி பாயும் நினைவுகளின் கதிர்கள்.

தூசி தூவிய வானத்தில்
நகைந்தும் சிதறாத ஒளி யார் சொந்தம்?
அந்த பூக்களின் மெளனத்தில்,
வீணாகாமல் எழுதப்படாத கவிதைகள்.

காற்றில் தூரமாகும் கண்ணாடி கனவுகள்,
உயிரோடு பேசும் ஜென்மத்தின் வேதனை.
அதிரும் ஒலி கூட மெளனமாக மாறும்,
துளித்துளியாய் ஓடும் வெண்ணிற நிழலின் ஆளுமை.

முடிவில்:
கண்ணாடி பூக்கள் வீழ்ந்தாலும் வெடிக்காத ஒன்று
மனதின் ஆழத்தில் நின்று அழகாய் புரளும்,
கண்ணாடி போல வாழும் வாழ்க்கையின்
ஒளியின் ரகசியத்தை, நெஞ்சை தொட்டு சொல்வதோடு நிற்கும்.

இது ஒரு பேராசையை மெல்லினமாக சொல்லும் கவிதை!