வெண்ணிலவே கவிதை

வெண்ணிலவே கவிதை

வெண்ணிலவே, உன்னிடம் கேட்கட்டும்,
இரவு நீ ஆடுமோ? காற்றோடு கூடுமோ?
கருமை அலைகளை ஒளி தீட்டி,
கனவுகளை நீ நேரம் விடுமோ?

உன் ஒளியில் மழலையும் சந்தோஷம்,
உன் சாயலில் மனதிற்கு நிம்மதி.
விண்மீன் தோழிகள் கூட உன்னையே வழிப்பட்டால்,
உலகம் உன்னை வழியாக நிம்மதியை கண்டுவிடும்.

தொடர்பதென்று துணிவு கொண்டதுண்டா?
பகலுக்கு பதில் நீராவியாகும் நினைவுகள்,
உன் மென்மையால்,
கருணையின் நீரோட்டமாய் மாறும் உளங்கள்.

வெண்ணிலவே, உன் அருகில் நிற்கும் பொழுதெல்லாம்,
என்னை நான் மறக்கிறேன்.
உன் வெளிச்சம் என் இதயத்தை தொட்டு,
ஒரு புதிதான பக்கம் எழுதுகிறது!

வெண்ணிலவே, உன் ஒளியின் மென்மையில்,
உள்ளம் நீர்வடிவமாகும்,
கருமையிலும் கனவுகளாய்,
நிஜங்கள் மெல்ல வெளிப்படும்.

உனது ஒளியின் ஒவ்வொரு துளியும்,
என் வாழ்வின் இருண்ட பாதைகளில்,
நம்பிக்கையின் விளக்காய் நடந்து செல்கிறது,
நேசத்தின் மொழியாக நீ ஏன் மௌனமாய்?

வெண்ணிலவே, உன் புன்னகை,
வானத்தின் கவிதை!
அலைகளின் மேலே விழும் உன் சாயல்,
உலகம் முழுவதையும் பூசும் ஓவியம்.

இரவின் பக்கத்தில் நீ தோன்றும் பொழுது,
என் இதயம் தட்டும் உருக்கங்கள்!
உன் அருகில் நான் கிடக்கையில்,
என் உள்ளம் மொத்தமாக விழிப்பாய் மாறுகிறது.

உன்னையே நோக்கி பறந்திடுகிறது என் கவிதை,
வெண்ணிலவே, நீயும் என் காதல் குறியாக!