சோலையின் சிறகுகள் – Tamil kadhaigal

சோலையின் சிறகுகள் – Tamil

kadhaigal

தென்கிழக்கு இந்தியாவின் எங்கோ அடர்ந்த சோலைகளின் நடுவே, ஒரு காட்சி கண்களை கவர்ந்தது. காற்றின் இசையோடு ஆடிக்கொண்டிருந்த பச்சை மரங்கள், அவற்றின் நடுவில் குளிர்ந்த குட்டையுடன், விலங்குகளின் சுதந்திர இயக்கங்களுடன் அந்த சோலை ஒரு வாழ்நாள் நினைவாக இருந்தது. அந்த சோலையை அழகானதாக மட்டுமல்ல, புதிராகவும் ஆக்கியது அதன் மறைந்த கதைகள்.

ஒரு காலத்தில், அந்த சோலையில் "அரவிந்தா" என்ற சிறு கிராமம் வாழ்ந்து வந்தது. அவர்கள் இயற்கையோடு கலந்திருந்தார்கள். மரங்கள் அவர்களின் வீடுகளாகவும், ஆறு அவர்களின் வாழ்வாதாரமாகவும் இருந்தது. அவர்களின் கதை இயற்கையின் சிறகுகள் மெல்ல விரியும் கதைதான்.

கதையின் தொடக்கம்

அரவிந்தா கிராமத்தின் நடுவில் பெரிய புளியமரம் ஒன்று இருந்தது. அந்த மரத்தின் மீது அவர்கள் கதை ஓவியமாக புனைந்திருந்தனர். "பச்சை சிறகுகள்" என்று அவர்கள் மரத்தை அழைத்தார்கள். மரத்தின் கொடிகள் கீழே வந்து காற்றில் ஆட, அது பறக்கும் சிறகுகளின் உருவத்தைத் தந்தது. மரம் புனிதமாகக் கருதப்பட்டது.

அந்த மரத்தின் கீழ், கிராமத்தின் முதியவர் செங்குட்டுவன், ஒவ்வொரு மாலை நேரத்திலும் கிராம மக்கள் அனைவரையும் கூடி அழைத்து கதைகள் சொல்வார்.
“இந்த மரத்தின் கீழ் மந்திர சக்தி இருக்கிறது," அவர் சொல்வார்.
"நம் முன்னோர்கள் இந்த மரத்தை பாதுகாத்தார்கள். இந்த சோலையின் உயிர் இதுவே. இதன் சிறகுகள் மெல்ல விரியும்போது, நமக்கு புதிய விடியும் தரும்."

சிறகுகள் மெல்ல விரியுமா?

சோலையில் ஒரு புதிர் இருந்தது. கிராம மக்கள் அதைப் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் குழப்பமடைந்தனர். இரவு நேரங்களில் சில மரங்கள் அடர்ந்து நகர்வதைப் போல் ஒலிகள் கேட்டது. சில நேரங்களில் காற்று இயல்பை மீறிச் சுழன்றது.
"இதன் அர்த்தம் என்ன?" மக்கள் குழப்பப்பட்டனர்.
செங்குட்டுவன் அதற்கெல்லாம் ஒரு விளக்கம் கொடுத்தார்:
"இது எளிய இயற்கை மாற்றமில்லை. சோலையின் உள்ளே நாம் இன்னும் அறியாதவை இருக்கின்றன. மரத்தின் மந்திர சக்தி அதைப் புரிந்து கொள்வதை நம் சக்திக்கு அப்பாற்பட்டதாக வைத்திருக்கிறது."

ஆனால் இளம் சிந்தனையாளன் "ஆகாஷ்," இவற்றை மற்றபடி எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.
"அரசியல் கதைகளை நம்புவதில்லை. இயற்கையிலேயே விடை இருக்கும். அதை நாம் தேட வேண்டும்," என்றார் அவர்.

சோலையின் மறைவில்

ஒரு முறை, ஆகாஷ் தனது நண்பர் ரம்யாவுடன் அந்த மரத்தின் அடியில் இரவுக்காகத் தங்கினார். ஒளியில்லா இரவில், அவர்கள் வானத்தில் நட்சத்திரங்களை எண்ணிக்கொண்டிருந்தனர்.
"நட்சத்திரங்களின் பாதையை நம்முடைய வாழ்வுடன் இணைக்க முடியுமா?" ரம்யா கேட்டாள்.
"அந்த சிந்தனை அழகாக இருக்கிறது. ஆனால் உண்மை யார் சொல்ல முடியும்?" ஆகாஷ் சிரித்தார்.

அந்த இரவு, மெல்ல ஒரு ஒலி கேட்டு, அவர்கள் அங்கிருந்து எரியினர். சில மரங்கள் திசையை மாற்றியதுபோல் தோன்றியது. அவை நெருங்கும் போது மரத்தின் நிழல்கள் மனித உருவங்களைப் போன்றதாக மாறின.

"நாம் ஓடுவோமா?" ரம்யா பயந்து கேட்டாள்.
"இல்லை. நாம் இதன் காரணம் தெரிந்தே ஆக வேண்டும்," என்றார் ஆகாஷ், தைரியமாக.

சிறகுகளின் ரகசியம்

அடுத்த நாள் அதிகாலையில், அவர்கள் சோலையின் ஆழத்தில் ஒரு புதையல்கிணற்றை கண்டனர். அந்த கிணற்றின் மீது பழைய தமிழ் எழுத்துக்கள் ஓவியமாக இருந்தது:
"நம்பிக்கை யாருடைய உள்ளத்தில் நிழலாகும், அவர்கள் பயமின்றி பறக்கலாம்."

அது ஒரு உணர்ச்சி பொங்கும் செய்தி. அந்தச் செய்தியைப் பின்பற்றி, ஆகாஷும் ரம்யாவும் பக்கத்திலிருந்து மெல்ல தேடி வந்தனர். சோலையின் அடியில் மறைந்திருந்த ஒரு புதிய வழி கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அது கற்பனைக்கும் அப்பாற்பட்ட அழகான உலகத்துக்கு இவர்கள் நடந்து சென்ற வழியாக இருந்தது.

அது அவர்கள் கிராமத்திற்கே ஒரு புதிய உத்தானம் அளித்தது. மரங்கள் மனிதர்களின் வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதி மட்டுமல்ல, அவர்களின் கனவுகளின் சிறகுகளும்தான் என்பதை அரவிந்தாவின் மக்கள் உணர்ந்தார்கள்.

சோலையின் சிறகுகள் உண்மையில் பறந்தன. அது மனிதனின் நம்பிக்கையை உயர்த்தி செல்லும் ஒரு அழகிய வாழ்க்கை பாடமாய் மாறியது.