மறைந்து போகிறாய் – Tamil kavithai

மறைந்து போகிறாய் – Tamil kavithai

மறைந்து போகிறாய்...
மெல்லிய மெளனத்தில்,
விடியலின் வண்ணங்களில்
உன் குரல் ஓசை தேடினேன்.

நேசம் நதி போல் ஓட,
நினைவுகள் சுரங்கமாகி
மனம் முழுக்க நினைவுகள்...
இருள் கூட உன்னை மறைக்காததேன்?

முகம் மங்க, வழி தெளியாமல்,
நிலவு கூட சுவடுகளை மறைக்கிறது.
மறைந்தாலும், காற்றின் தொடுகையில்
உன் வாசம் மழையாக விழுகிறது.

நீயே மறையவில்லை...
நினைவுகளின் திரையால்
நான் தான் ஒளிகிறேன்!

மறைந்து போகிறாய்...
என் விழியின் முன்,
மழலையின் சிரிப்பை போல்
மெல்ல மெல்ல மறைந்து போகிறாய்.

காற்றில் சலனமில்லை,
நெஞ்சின் நடுங்கத்தோடு
நினைவுகளின் நட்சத்திரங்கள்
வானம் போல நீள்கின்றன.

ஒவ்வொரு சொற்களும்
உன் குரலின் கனவாக,
சொற்களற்ற இரவுகளின்
மரணமாகிறது.

உன்னை அணைக்கத் தவிக்கிறது
என் அங்குலங்கள்;
ஆனால் மறைவது
உன் உருவமல்ல,
நான் ஏந்திய கனவுகள்!

எங்கே செல்கிறது
இந்த விருப்பங்களின் மௌனம்?
மறைந்து போகிறாய்...
ஆனால், உன் சுவடுகளால்
நான் உயிர் தருகிறேன்.

மறைந்து போகிறாய்...
மழை முகிலின் சாயலாய்,
தூரத்தே உறைந்த நதி
தன்னிடம் நீரை மறைத்து வைத்தது போல.

என் சுவாசத்தின் நிழலில்
உன் வாசம் தேடி நின்றேன்,
ஆனால் வாசந்தோடும் பாதை
மூடிய பனிக்கனலாய் மாறியது.

நெஞ்சின் அகலத்தில்
நீ இருக்கிறாய்;
ஆனால் உன் நிழல் கூட
எனக்குக் கையசைக்க மறுக்கிறது.

சொன்ன வார்த்தைகள்
காற்றில் பறந்த பறவைகள் போல,
அடைய முடியாத ஆகாயத்தில்
மறைந்து செல்கிறது.

மறைந்தாலும் நினைவுகள்
உன்னை கைவிடுவதில்லை;
ஒவ்வொரு இரவிலும்
என் கனவுகள் உன்னிடம் மடங்குகின்றன.

நீ மறைந்தாலும்
நெஞ்சம் தாங்குவது உன்னை,
மறையாத வாழ்வின்
தீராத ஏக்கமாக.