கண்ணாலானே காதல்

கண்ணாலானே காதல்

கண்ணால் காணும் கணமே காதல்,
கனவோ நனவோ தெரியாத மாயம்.
சொல்லாமல் சொல்லும் பார்வை மொழி,
சொல்லியவா நம் இரு இதயம்.

வார்த்தைகள் இல்லாமல் வேறென்ன வேண்டும்,
உணர்வுகள் ஓர் ஓவியம் வரையும் போது.
கனவுகள் கூட உந்தன் கண்ணோட்டம்,
அதில்தான் நிம்மதி மறைந்திருக்கும்.

மழலை மழலையாய் மொழிந்த புன்னகை,
மனதில் ஏந்தும் ஓர் உயிர் இசை.
உயிரோடு உயிராய் சேர்ந்து கொள்ளும்,
உன் கண்கள் காதல் கொண்ட கவிஞன் நானே!

கண்ணாலானே காதல் பிறந்தது,
கரைந்தவளின் புன்னகை விரிந்தது.
சொல்லாத சொற்களையும் உணர்ந்தது,
கண்கள் மட்டும் பேசும் ஓர் மொழிதான் அது.

கண்ணாலானே ஓர் உலகம் தொடங்கினது,
கவிதைகளில் காதல் வேரூன்றியது.
உன் பார்வை சுட்ட ஒரு கணமே,
என் இதயம் பறந்து நீ சென்றதுமே.

கண்ணாலானே கனவுகள் மலர்ந்தது,
கண்ணீரிலும் கூட ஒரு இன்பம் சிந்தியது.
உன் பார்வையின் பேரில் வாழும் நான்,
அதை விட்டு அகல முடியாத கணவன்!

உன் பார்வை என் உயிருக்கு மொழியாக,
உன்னை எண்ணி என் வாழ்வை நெஞ்சாக.

கண்ணாலானே காதல் எழுதினாய்,
காத்திருக்கும் இதயத்தை நெகிழ்த்தினாய்.
சொல்லாமல் சொல்லும் உன் பார்வையில்,
சொல்லாக்க மௌனங்கள் அழகாகினார்.

கண்ணாலானே கனவுகள் தீண்டினாய்,
உயிரோடு கலந்தென் உலகை மாற்றினாய்.
மெல்லிய மின்னல் ஓர் பார்வைதானே,
மறைந்திருந்த என் வாழ்வை பூத்தீர்த்தாய்.

கண்ணாலானே நாளை காண ஆசை,
உன் கண்களில் தான் எனது வாழ்வு வழி.
பொழுதெல்லாம் பார்த்திட உன் கண்கள் மட்டும்,
கனவுகளும் காத்திருக்கும் ஒரு பாலம்.

கண்ணாலானே...
அன்பு என்றால் அது உன் பார்வையல்லவோ?
உயிர் வாழ் நீரோடு கண்ணும் இணைந்ததல்லவோ!