மலர் கவிதை – Tamil kavithai

 மலர் கவிதை – Tamil kavithai

அருகில் நின்றால் ஆவி தாங்கும் அழகை,
தொலைவில் பார்த்தால் தேவதை போல் தோற்றம்,
மீட்டியதும் மணக்கின்ற மயக்கம்,
இதயம் கனவாய் நெகிழும் சிறுகவி!

உன் குளிர் தோற்றம் காற்றில் பரவ,
என் மனதில் வசந்த காலம் எழுகிறது.
பூக்களின் மெளனம் கதைகள் பேச,
மெதுவாய் மலரும் புன்னகை பாசமாய் சேரும்.

கடற்கரையில் ஆடும் அலைகள் போல,
காற்றில் ஆடும் உன் இதழ்கள்.
நிமிடம் ஒன்றில் கதிரவனின் ஒளி சுடும்,
அடுத்த நொடியே நீ குளிர் தரும்.

உன்னைப் பார்க்கும் கண்கள் கொண்டே சொல்கின்றன,
வாழ்க்கை ஒரு மணமுள்ளக் கவிதை!

மலரின் இதழ்கள் மயங்கும் கனவு,
மணத்தின் மொழி பேசும் மறுமலர்ச்சி,
ஒவ்வொரு வண்ணமும் ஓவியம் தீட்டும்,
பூக்களின் வாழ்க்கை புனிதமான பாடம்.

காற்றோடு நசுக்கும் உன் மென்மை,
ஆனால் மண்ணுக்கே பெருமை சேர்க்கும் உன் மணம்.
சிறு உயிர்களுக்குக் குடியிருப்பு நீ,
புதுமையின் வாழ்விற்கு பாசமழை நீ.

விடியலின் ஒளியில் நீ ஓர் அழகிய வாணி,
அந்தி சூரியனில் நீ மங்காத பாவை.

காலம் கடந்தும் உன் பெருமை நிலைக்கும்,
மனதின் தோட்டத்தில் நீ என்றுமே மலரும்!

மண் மடி கன்னத்தில் முத்தமிட்டு,
மெல்ல நகைந்து மலர்கிறாய் பூவே!
நீ கற்றுத்தரும் உன்னத பயணம்,
உறுமிக்கும் பூமிக்கே உயிர் வழங்கும்.

தரையில் முளைத்தாலும் தலை நிமிர்ந்து,
வானம் நோக்கும் உன் சாதனை பாடம்.
காற்றில் அலையும் மணத்தின் மொழியில்,
சிறு நொடி ஆயுளிலும் மகிழ்ச்சியைத் தந்தாய்.

விழுந்தாலும் மண்ணில் கலந்துவிடும்,
மறைந்தாலும் வாசம் பிழைக்கும்,
உன் இதழ்களில் லக்ஷ்மி வாழ,
உன் மௌனத்தில் கவிதை உருகும்.

அழகின் அர்த்தம் நீயே பூவே,
உன் சுவாசத்தில் செழிக்கும் வாழ்க்கை!

மண்ணின் மடியில் மௌனமாக முளைத்து,
விடியலில் விரிந்து உலகை நேசிக்கும் மலரே!
உன் இதழ்களின் நெகிழ்வில் ஓவியங்கள்,
உன் வாசத்தில் புதிதாய் பிறக்கும் கனவுகள்.

காற்றின் நடையில் அசைந்து ஆடும்,
தோற்றத்தில் எளிமையாய் தெரியும்,
ஆனால் உள்ளத்தில் இருக்கும் உறுதியால்,
சிறு உலகத்திற்கு பெருமை சேர்க்கும்.

வசந்த காலத்தின் வாசல் நீ,
உற்சவத்தின் சிகரம் நீ,
உன் மென்மை கருவிழியில் கவிதை எழுத,
உன் மௌனம் உயிர்க்கும் புது திசை காட்டும்.

மலரின் வாழ்க்கை ஒரு பாடமாகும்,
எளிமையாய் வாழ்ந்து அழகாய் மறைவது!