உண்மையான அன்பு

உண்மையான அன்பு

கோவை அருகிலுள்ள ஒரு அழகான கிராமம். அங்கு வசித்த பழநியப்பன் என்ற வயதான மனிதர், தனது மனைவி மீனாட்சியுடன் அமைதியான வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தார். அவர்களுக்கு இரண்டு குழந்தைகள் – பெரிய மகன் அருண், கண்ணாயிரம் சம்பாதிக்கும் ஐடி நிறுவன ஊழியர்; இரண்டாவது மகன் கார்த்திக், ஒரு வழக்கறிஞர். இருவரும் நகரத்தில் பெரிய வீடுகளிலும் வசித்து, சொகுசான வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தார்கள்.

பழநியப்பனும் மீனாட்சியும் மகன்களின் வளர்ச்சியை பெருமையாக நினைத்தாலும், வயது ஆக ஆக அவர்கள் தனிமையை உணரத் தொடங்கினர். மகன்கள் வேலைப்பளுவில் மூழ்கி அவர்களிடம் அதிகமாக பேசுவதில்லை. பலமுறை கிராமத்துக்கு வந்து போக அழைத்தும் அவர்கள் வரவில்லை. இது பழநியப்பனின் மனதை வாட்டியது.

ஒருநாள் மீனாட்சி திடீரென உடல்நலக் குறைவால் கவலைக்கிடமான நிலையில் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டார். பழநியப்பன் உடனே மகன்களுக்கு தகவல் அனுப்பினார். ஆனால் அருண் கூறினான், "அப்பா, இப்போது மிகவும் முக்கியமான மிட்டிங் இருக்கு, முடிந்ததும் பார்க்கிறேன்." கார்த்திக், "நான் ஒரு முக்கியமான வழக்கில் இருக்கேன், முடியாது."

பழநியப்பன் மனம் உடைந்து, அவன் ஒருவராகவே மருத்துவமனைக்குச் சென்றான். மீனாட்சியின் நிலை மோசமடைந்துவிட்டது. அவளது இறுதி நேரம் நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. அவள் கண்களைத் திறந்து, கணவரின் கையை பிடித்து மெதுவாக கூறினாள்,

"நம்ம பிள்ளைகளோட வாழ்வு நல்லா இருக்கணும் னு எப்பவும் கடவுளை வேண்டிக்கிட்டேன், ஆனா... ஒருநாள் நம்ம மேல அன்பு காட்டணும் னு கேட்டதில்லையே."

இதை கேட்ட பழநியப்பன் கதறி அழுதான். சிறிது நேரத்திற்குள் மீனாட்சி இறந்துவிட்டாள்.

அடுத்த நாள் மாலை மகன்கள் இருவரும் கிராமத்துக்கு வந்தார்கள். தங்களது தாயின் இறப்பை கண்ணீருடன் அனுதாபித்தனர். ஆனால் பழநியப்பன் பேசவில்லை. கண்ணீரில்லா கண்களுடன், **"நீங்கள் வந்தது தேவையில்லை. உங்களுடைய வாழ்க்கையை நீங்களே கவனிக்க

அருணும் கார்த்திக்கும் மனம் மிகுந்த கவலையில் மூழ்கியிருந்தது. தாங்கள் பெற்றோர்களின் அன்பை அவமதித்து விட்டோமா? பணி, பதவி, பணம் இவைகளை தேடிக்கொண்டிருக்கும்போது, வாழ்வின் உண்மையான அர்த்தத்தை இழந்துவிட்டோமா? என்ற எண்ணங்கள் அவர்களை வாட்டின.

அவர்கள் தங்களது வாழ்க்கையில் முதன்முறையாக தங்களைத் தாங்களே கேள்வி கேட்டனர். தங்கள் தவறுகளை உணர்ந்ததும், அப்பாவைத் திரும்ப பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று உறுதியுடன் நினைத்தனர். ஆனால் பழநியப்பன் மட்டும் அவர்களை ஏற்க மறுத்துவிட்டார்.

பழநியப்பனின் தனிமை

தனது மனைவி மறைந்ததிற்குப் பிறகு, பழநியப்பன் தனியாக வாழத் தொடங்கினார். அவரது வாழ்வில் அமைதி இருந்தாலும், உள்ளுக்குள் ஒரு வெறுமை இருந்தது. மனைவியின் சுவற்றில் தொங்கிய புகைப்படத்தோடு அவர் பேசிக்கொள்வதை கூட கிராமத்தினர் கவனித்தார்கள்.

ஒருநாள், அவருடைய தோழன் சேதுபதி வந்து, "என்ன பழனியப்பா, உன் பிள்ளைகள் மன்னிப்பு கேட்டா கூட ஏற்கலியா?" என்று கேட்டார்.

"நம்ம வாழ்க்கையில் சில பிழைகளை நேரடியாகப் பதிலளிக்க முடியாது, சேதுபதி. எனது மனைவியுடன் இருந்த ஒவ்வொரு தருணமும் அன்பானவை. ஆனால் எனக்கு அவள் கடைசி தருணங்களில் ஒரு விஷயம் மட்டும் செய்ய முடியவில்லை – அவளுக்கு மகன்களை அழைத்துக்கொடுக்க முடியவில்லை. அதற்குப் பிறகு நான் என்ன செய்வது?"

மகன்களின் மாற்றம்

அருணும் கார்த்திக்கும் தங்கள் தவறுகளை சீர்திருத்திக்கொள்ளவேண்டும் என்ற எண்ணம் அதிகரித்தது. அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கை முறை மாற வேண்டும் என உறுதியெடுத்தனர். கார்த்திக் சட்டமன்ற வழக்குகளைத் தவிர்த்து, கிராமப்புற மக்களுக்கு இலவசமாக சட்ட ஆலோசனை வழங்க ஆரம்பித்தார். அருண், தனது வேலையைச் சற்று தள்ளிவைத்து, கிராமத்திற்கு வந்து அப்பாவை அடிக்கடி சந்திக்க தொடங்கினார்.

ஆனால் பழநியப்பன் மட்டும் எப்போதும் மௌனமாகவே இருந்தார். மகன்கள் திருந்திவிட்டாலும், அவர்களிடம் பழையபடி பேசுவதற்குள் அவர் மனம் தயாராகவில்லை.

உண்மையான அன்பின் பரிசு

ஒருநாள் மழை வெளுத்து வாங்கியது. பழநியப்பன் வயலுக்குச் சென்று பார்த்துவிட்டு வீடு திரும்பும்போது வழுக்கி விழுந்து மயக்கமடைந்தார். அப்போதுதான் அவர் விழித்தெழும் போது, அருகில் தனது மகன் அருண், கார்த்திக் இருவரும் இருந்ததைப் பார்த்தார்.

அருண் கண்ணீரோடு "அப்பா, நீங்களே மட்டும் எதற்கா இந்த தண்டனை? தாய் இல்லாத வாழ்க்கை எங்களுக்கு எப்படி வலி தந்ததோ, உங்களை இப்படி பார்த்ததும் அதே வலியே நாங்களும் உணர்கிறோம். தயவுசெய்து எங்களை மன்னித்து, உங்களோடு பழையபடி பழகியிருங்கள்" என்று சொன்னான்.

அதைக்கேட்டு பழநியப்பன் நெகிழ்ந்தார். "மன்னிப்பு என்னைப் பொறுத்த வரை முக்கியமில்லை, ஆனால் நீங்கள் உண்மையாக மாற்றம் அடைந்துள்ளீர்கள் என்பதில் மகிழ்ச்சி. மகிழ்ச்சியாய் இருங்கள். அதுவே எனக்கான பரிசு."

அந்த நாளிலிருந்து பழநியப்பன் மீண்டும் மகன்களுடன் பழக ஆரம்பித்தார். மரணம் வரும்வரை அன்பு மட்டும் என்றும் நிலைத்திருக்க வேண்டும் என்பதற்கான உண்மை பாடம் அனைவரும் எடுத்துக் கொண்டனர்.

உண்மையான அன்பு என்பது வெறும் வார்த்தைகளில் இல்லை. அது செயல்களிலும், உணர்வுகளிலும், நேரத்தில் செலுத்தப்படும் கவனத்திலும் இருக்கிறது!