மரத்தின் மௌனம் – Tamil Kavithai

மரத்தின் மௌனம் – Tamil Kavithai

மௌனமாய் நிற்கும் மரம்,
சுடும் வெயிலையும் தாங்கும் தனம்.
காற்றின் இசையைக் கேட்டு,
இலைகளின் நடனத்தால் கவர்ந்ததாய்.

கிளைகளின் கைகளில்,
பறவையின் கோலங்கள் விழுங்கும் சுகம்.
தொட்டு விடாத வான்,
அதில் செலவிடும் கனவுகள் வானம்.

நிழலில் மூடி,
நம் பயணங்கள் காத்து நிற்கும் நண்பன்.
வேர்களின் பாதையில்,
நிலத்தின் கதைகளை சொல்லும் வார்த்தை.

மரத்தின் மௌனம்,
சகோதரத்தின் மொழி;
அதன் வாழ்க்கைத் தத்துவம்,
நம் இருதயத்தின் கவிதை!

இருள் கூட மரத்தின் கைபிடிக்கும்,
நட்சத்திர கதைகளில் மூழ்கிப் பாடும்.

நெருப்பின் வெப்பத்திற்கும் அமைதியாக,
தன் சாம்பலை தழுவிக்கொண்டு நிற்கும்.

மழைதுளிகள் பறவைகளின் மொழியில்,
இலைகள் தன் பாடலை இசைக்கும் போது,
வேர்களால் நிலத்தின் இதயத்தை,
அழகாக தழுவி பிடிக்கும் மரம்.

காலத்தைக் கடந்து நிற்கும் மரம்,
தன் ஏக்கங்களையும் சிரிப்புகளையும்
சொல்லாமல் மறைக்கிறது,
பெரிய பறவை கூடுக்களுக்காக.

இன்னும் அதன் மௌனம்,
ஒரு தத்துவம் தான் நமக்காக;
கேட்காத கவிதை,
நமக்காக வாழும் மரம் என்றொரு வரம்!

பூமியின் உரத்த சத்தம்,
அதன் வேர்களில் தங்கும் சமாதானம்.
கொட்டும் மழை கரைத்தாலும்,
அதன் தளிர் நம்பிக்கையுடன் சிரிக்கும்.

கிளைகளின் ஒற்றை வீச்சில்,
காற்றின் அசைவைக் கேட்டது போன்ற உணர்வு,
மரத்தின் மூலமே நமக்குக் கிடைக்கும்,
நிசப்தத்தின் இசை என்னும் அரிய பொருள்.

அறுவடைக்கு ஆயிரம் சதங்கள் எடுப்பவர்களிடம்,
மரங்கள் ஒரு சொற்களும் கேட்பதில்லை.
ஆனால் அதன் வலி மௌனத்தில் மட்டுமே,
துடித்திடும் கவிதையாக மாறிவிடுகிறது.

சிலந்தியின் கற்களை நன்கு தாங்கும்,
பறவைகளுக்கு கூடு தரும் ஒரு தாயானது,
மரத்தின் உருவில் இருக்கின்றது,
தன் இயல்பை காட்டாமல்!

இன்னும் அதன் மௌனமே,
நம் தைரியத்தின் பிரதிபலிப்பு.
தனது வலியை மறைத்து,
வாழ்வின் அழகை வளர்க்கும் மரம்,
கவிதைகளின் தொடக்கம்!