மாலை பொழுதின் மயக்கத்திலே – Tamil kavithai

மாலை பொழுதின் மயக்கத்திலே –

Tamil kavithai

மாலை பொழுதின் மயக்கத்தில்,
நெருங்கும் காற்றின் நிசப்தத்தில்,
நிறைந்துக் கொழுந்து வானில்,
நினைவுகள் தீண்டியது கவிதையில்.

சூரியன் கீழிறங்கி மங்கும் தருணம்,
மலர்கள் நின்றதா அழகின் நிறமென்னும்.
சூரியனின் விடைபோட்ட வர்ணம்,
மணலில் வரைந்த வானத்தின் கனவும்.

மரத்தின் நிழலில் மீதமாய் விழுந்த,
அந்த ஒளி என் கண்களில் நிறைந்தது.
அடர்ந்த வானில் சிறகடிக்கும் பறவைகள்,
காதலின் எழுத்துக்களாய் தெரிந்தது.

நதி ஓடிய மௌனத்தின் கரையில்,
நடந்த ஒவ்வொரு அடி,
உனது நினைவின் வெளிச்சத்தில்,
என் நெஞ்சைத் தீண்டியது.

மாலை பொழுதின் மயக்கத்தின்கீழ்,
உன் கண்ணின் காயம் மறக்கவில்லை.
அந்த மயக்கமே,
மழையாய் என் வாழ்வில் ஊறுகிறது!

மாலையின் உற்றுமுகத்தில்,
நீ எப்போது இருக்கிறாய் என்றால்,
முகிலின் மறைந்த ஓசை போல
உன் நினைவுகளே என்னைச் சுற்றி நின்றன.

பனித்துளிகள் ஒழுகும் மண்ணின் மீது,
சிறுகண்கள் விழும் பூங்காற்றின் மேல்,
அந்த மௌனத்தில் நான் காணும் கனவு,
நெஞ்சில் ரத்தம் சிந்தும் ஒரு புது அன்பு!

சூரியன் மறைந்து செல்வதுடன்,
அந்த ஒளியில் மறைந்து போகும் உன் சிரிப்பு,
கடல் நிறைந்த ஆழம்,
மெல்லிய மணலின் வழியில் உன் நிழல்!

மலையின் கொட்டும் துளியில்,
நான் சோர்வாக காத்திருந்தேன்,
என் மனதை ஓர் பெரும் காற்று கொண்டு,
பறித்துச் சென்றது மாலை பொழுதின் வசியம்!

இப்போது அந்த மயக்கத்தினில்,
உன் நினைவுகள் ஓர் காப்புரிமை.
மாலை பொழுதின் நிழலிலே,
நீ நான் கூட வருவதாய் தெரிகின்றாய்!

மாலைப் பொழுதின் வெற்றிலியில்,
காற்றின் நின்ற ரகசியங்கள்,
உன் பெயரை கொண்டாடி,
நாணமுள்ள சிரிப்பில் நிறைந்தது.

சிறகுகள் தெளிவான மௌனத்தை கடந்து,
உன் நினைவுகளுடன் நான் சென்றேன்,
காணாமலே உன் கோலம்,
என் உள்ளத்தினுள் ஊறிய கண்ணீராய்.

தூரம் அடைந்தாலும்,
காலம் எனும் கதையை மூடாதே,
உன் வார்த்தைகள்,
அந்த மாலை ஜோதி போல என் இதயத்தில் விரியும்.

மெல்லிய வெண்ணிற சாயலில்,
உன் குரல் செதுக்கிய பாதை,
சாயும் மெல்லிய ஒளி,
அந்த ஒலி நிமிடங்களின் கதை.

மாலை பொழுதின் மயக்கமே,
என் இன்பம் மற்றும் வலியும்;
அந்த நிலா நானும் நீயும்,
ஒரே நேரத்தில் காட்சியாய் உயிர்பெறும்!