பவானியின் நாய் – Tamil kadhai

பவானியின்  நாய் – Tamil kadhai

ஒரு பசுமையான கிராமத்தில், பவானி என்ற சிறுமி தனது பெற்றோருடன் வாழ்ந்தாள். அவளது பெற்றோர் விவசாயம் செய்து, படுப்பெட்டிகளிலும், பயிர்களை வைக்கவும், பல்வேறு கடமைகளிலும் ஈடுபட்டிருந்தனர். பவானி மிகவும் கவனமாகவும், அன்புடனும் வளர்ந்தாள். அவள் கிராமத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு உயிரினத்துடனும் நல்ல உறவுகளை கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு சிறந்த நண்பர்கள் பலர் இருந்தாலும், அவளது மிகப் பிரியமான நண்பர் ஒருவன் இருக்கிறான் – அது பாலு என்ற நாய்.

பாலு என்பது ஒரு பழைய, கிழிந்த புடவைகளுடன் இருந்த, எளிமையான நாய். அவன் மிகவும் பெரியதும் இல்லை, ஆனால் அவனின் கண்களில் மகிழ்ச்சி மற்றும் நன்றி காட்டும் ஒரு திடமான உணர்வு இருந்தது. பாலு, கிராமத்தில் பல இடங்களில் சஞ்சரித்து, ஏதாவது உணவைக் கொண்டு வந்து உண்ணும், அன்றாட சின்னச் சின்ன வேலைகளை செய்து மகிழும் காட்சியில் எப்போதும் காணப்பட்டான். அவன் மனதில் எப்போதும் ஒரு நல்லபேறுடன் வாழ்ந்தான்.

பவானி மற்றும் பாலுவின் நட்பு ஒரு திடமானதாவே துவங்கியது. பவானி, அவளது வீட்டின் அருகிலிருந்த தோட்டத்தில் விளையாடும்போது, பல வாரங்களாக பாலு அவளை அவ்வப்போது பார்க்கும். அவளும் பாலுவுக்கு அவ்வப்போது உணவு கொடுக்கவும், அவளது அன்பை பிரகடனப்படுத்தவும் செய்யும்.

ஒரு நாளில், பவானி அவளது பள்ளி வேலை முடித்து, வீட்டிற்கு திரும்பும்போது, அவள் பள்ளிக்குள் நடந்துள்ள ஒரு விபத்தைப் பற்றி கேட்டாள். கிராமத்தில் ஒரு மிகப் பழைய வீடு, அதன் அடித்தளம் சரிந்துவிட்டது. அந்த வீடு, பவானியின் பள்ளி செல்லும் வழியிலுள்ள இடத்தில் இருந்தது. அதை விட்டு செல்லும் போது, பல குழந்தைகளும், விவசாயிகளும் அந்த வீடு அருகே சென்று செல்லவில்லை.

ஒரு மாலை, பவானி அந்த வீடு அருகே சென்றபோது, சில பசுமை ஊர்வலங்களை பார்த்து பரிதாபமாக எண்ணினாள். அதைச் சந்தித்து பாலுவும் அவளுடன் இருந்தான். பாலு எப்போது அசலாக இருந்தாலும், அதிர்ச்சி கொள்கிறார் என்று பவானி கவனித்தாள். அதன் போது, ஏன் பாலு இவ்வாறு செயல்படுகிறான் என்று அவளுடைய மனதில் உறுதிப்படுத்த முயற்சித்தாள்.

ஒரு அதிசயமான தருணம், வீடு அழிந்து கீழே விழுந்தது. ஆனால் பாலு அவளை கண்டே, அந்த அழிவிலிருந்து மீட்டுக் காக்கும் மிகப்பெரிய துணையைச் செய்தான். அந்த திடமான திடிப்பு நேரத்தில், பாலு பரிதாபத்துடன் பவானியின் அருகில் வந்து, அவளை தனது உடலின் மீது ஆழ்ந்த உறுதிப்படையுடன் சண்டை செய்து, அவரை கடுமையான பாதிப்பிலிருந்து காப்பாற்றினான்.

பவானி அதைப் பார்த்து மிகுந்த அதிர்ச்சியடைந்தாள். அவளுக்கு அது எவ்வாறு நடந்தது என்று புரியவில்லை. ஆனால், அவள் அதனை உணர்ந்ததும், பாலு தான் அவளுக்கு மிகுந்த உதவி செய்தவனாக இருந்தது. அவள் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டாலும், அவன் அன்புடன் காப்பாற்றிய அந்த நாயை அனுமதிப்பதும் அவளது கடமை என்று உணர்ந்தாள்.

பவானி, பாலுவுடன் மிகுந்த அன்புடன் இருந்தாள். அவள் காலங்காலம் அவனோடு விளையாடி, அவனுக்கு உணவு வழங்கி, அவனின் ஆதரவை வழங்கிக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் அந்த விபத்திற்குப் பிறகு, கிராமத்தினர் ஒரே பரிசே பாலுவுக்கு தான் மிக்க நன்றி தெரிவித்தனர்.

பவானி, ஒரு நாள் கூறினாள்: “நான், உங்களுடன் பழகும் போது, அந்த நாயின் இதயத்தில் காணப்படும் நன்றியை உணர்ந்தேன். அவன் எப்போது இருந்தாலும் நமக்கு மகிழ்ச்சி, அன்பு, கருணை என்று பரிமாற்றமாக்கினான். எனவே, நன்றி யுள்ள நாய் என் அன்பு, என் சகோதரனாக இருதியாக இருக்க வேண்டும்.”

பவானி அந்த நாளிலிருந்து பாலுவை மட்டுமல்ல, எல்லா உயிரினங்களையும் மதிக்கும் விதமாக வாழ்க்கையை வாழ்ந்தாள். அவளுக்கு அது உண்மையான நன்றி மற்றும் அன்பை உணர்ந்த நாள் ஆக அமைந்தது.

கதை பாடம்:

இந்தக் கதை, நன்றி உணர்வு என்றது ஒருவேளை எவ்வளவு பெரிய, எத்தனையோ காரியங்களை செய்யும் என்பதை காட்டுகிறது. வாழ்கின்ற உலகில், நாம் எத்தனை முயற்சிகளை எடுக்கின்றாலும், சில நேரங்களில் நமக்கு உதவி செய்யும் உயிரினங்களின் அந்த அன்பையும் நன்றியையும் மறக்கக் கூடாது. “நன்றி யுள்ள நாய்” என்று சொன்னாலும், அது உன்னுடைய எதுவும் கையாளும் அளவில், நன்றி உணர்வின் உயர்ந்தது எவ்வளவு என்பதையும் காட்டுகிறது.