விண்வெளி கவிதை

விண்வெளி கவிதை

வெளி விடமான விண்வெளி,
வானில் பறக்கும் நிழலாய்,
நட்சத்திரங்கள் அணிந்த மாலை,
அனுபவிக்கின்றாய் காலத்தின் காற்றில்.

நிலவின் வெளிச்சத்தில் தேடினேன்,
என் நெஞ்சில் ஒளிரும் கனவுகள்,
ஆழ்ந்த இருளின் அழகில்,
ஒளியின் பாடல் இசைகிறது.

காலம் கடக்கின்றது மெதுவாய்,
கை தழுவி செல்கின்ற கனவுகள்,
அண்டங்களின் அளவில்லா பிரபஞ்சத்தில்,
உன்னிடம் நான் தோய்வேன், விண்வெளியே.

எல்லைமீறும் ஆசைகள் எனதுள்ளம்,
உன்னைத் தேடி பறக்கின்றன.
திசைகள் தெரியாத பிரபஞ்சத்தில்,
எங்கே முடியும் என் பயணம்?

விண்ணில் நீர்க்குமிழி போல்,
விண்வெளி மலரும் உலகம்,
அசைபோடும் நட்சத்திரங்கள்,
நெஞ்சினை வருடும் கனவுகள்.

அண்டங்கள் அளவிலா தேசம்,
அலைபாயும் விண்கோள் சேணம்,
ஒளியிலே எழுதும் பாடல்,
இருளிலே ஓவியமானது.

பிரபஞ்சம் பரந்து கிடக்கும்,
நமக்கென்ன விதியிலான பங்கு?
நிலவும் சூரியனும் நண்பனாய்,
நம் பயணம் முடிவில்லாதது.

வானம் கிழித்து பறக்கின்ற கனவு,
விண்வெளி ஊசி போல ஊடுருவும் நினைவு,
தூரத்தில் ஒளிரும் அந்த நட்சத்திரம்,
நமது இதயத்தின் வெளிப்பாடு.

வானம் முடிவில்லா தூரம்,
விடிந்ததா எனும் கேள்வி தேடும்,
விடியல் புகழும் நட்சத்திர மாலை,
அதன் மேல் நம் கனவுகள் சாயும்.

நிலவின் மௌன மொழி பேசுகிறது,
நிழல்களைத் தாண்டி ஒரு குரல் கேட்டது.
விண்வெளி என்னை அழைக்கின்றது,
அதை தொட ஒரு சிறகாகின்றது.

கதிரவனின் மெருகு நீந்தி,
சூரியனை தொட்டு எரிய விரும்பி,
சுற்றி வரும் கோள்களின் சுருக்கம்,
அதன் மடியில் நேரமின்றி உறங்கும்.

பிரபஞ்சத்தின் பக்கங்களில் வாசிக்கிறோம்,
ஒவ்வொரு நட்சத்திரமும் ஒரு கவிதை.
அசையாதவை பேசும் உண்மையை,
ஆழ்ந்த அண்டத்தில் நாமும் வாழ்கிறோம்.

விண்வெளி, உன்னிடம் எங்கே முடியும்,
நமது கனவுகளின் தொடக்கமே நீ!