வசந்த காலம் கவிதை – Tamil kavithai

வசந்த காலம் கவிதை – Tamil kavithai

வந்தது வசந்தம்,
மலர்ந்தது மலர்கள்;
பக்கத்தே பறவைகள் பாடுது,
பிரகாசம் பூமியில் வீசுது.

சின்னஞ்சிறு கிளிகளின் கூண்டு,
சிறகுகளால் நிரம்பிய மேகம்;
மண்ணில் மிதக்கும் சுகம்,
மனதில் புகும் மகிழ்ச்சி.

அமுதம் தரும் காற்று,
அதிகாலையிலே மிதக்கும்;
அழகு தரும் வாழைத் தோப்பு,
அந்தக் காற்றில் ஆடுது.

வசந்தக் காலம் வந்து,
வாழ்வை வண்ணமாய் மாற்றி,
சுகமாகச் சிரிக்க சொல்லி,
சுகமான கனவு தந்தது!

விரிந்தது மழைநீரின் வாசம்,
வயல்களில் வளம் தந்து வருக;
பூமி எங்கும் பச்சை பசுமை,
பாதை எங்கும் புத்துயிர் பாடல்.

கூகூக்கும் கிளிகளின் குரல்,
சின்னச் சின்ன மலர்களின் ரசம்;
கனிந்த பனியின் ஒளிரும் முத்து,
களிமண் கைகோர்த்து உறவாடுது.

சோலைகளில் தென்றலின் தாலாட்டு,
தளிர்க்கும் மரங்கள் நெருங்கி ஆடுது;
வானில் மிதக்கும் வெண்மேகக் குதூகலம்,
வசந்தத்தின் மகிழ்வை விளம்புது.

மனதினில் மலர்கின்ற சுகநினைவு,
மற்றொன்றும் இல்லை, இது ஒரு சிறப்புதான்;
காற்றில் நுகரும் புது உயிர்ப்பே,
காலத்தின் கண்ணியம் இதுவே!

பசுமை இலைகள் புது வண்ணம் பூச,
பயிர்க்களம் புதுமையில் பிரகாசிக்குது;
வாழ்க்கையின் விழிகள் வண்ண மயக்கத்தில்,
வெண்முகில் சாயலால் வானம் ரசிக்குது.

சின்ன காற்றின் மெல்லிய உலா,
சோலை மரங்களின் ரகசியத்தைக் கேட்க,
தோட்டத்தில் தேனீக்கள் ஊர்ந்து செல்கின்றன,
தூசிகளில் புதுமலர்கள் உதிர்ந்து சேர்கின்றன.

வண்டுகளின் முரசினும் மெலிதான சத்தம்,
புல்லினில் பனித்துளி வெண்பொன்சிறகு போல்,
மழை துளிகள் கொண்ட புதுவித அணிவகுப்பு,
வசந்தத்தின் வெள்ளத்தில் நாம் மூழ்கிக்கொள்கின்றோம்.

அமைதியின் இசை, அழகின் நிறம்,
அனைத்தும் செறிந்ததாம் வசந்தக் காலம்;
சிந்தனை ஓடும் சுகத்தின் வழி,
வாழ்க்கையின் கதை புதிதாக எழுத.

Bottom of Form