உயிரோடு உறவாக

உயிரோடு உறவாக

ஒரு ஊரின் அமைதியான குணம் கொண்ட சிறிய கிராமத்தில் ஒரு பாட்டு ஆசான் வாழ்ந்தார். அவருடைய பெயர் இராஜா அச்சான். அவர் கிராமத்தில் அனைவருக்கும் உதவிசெய்யும் கருணை உள்ளவர், அந்த ஊரின் முதியவர்கள், குழந்தைகள், இளைஞர்கள் அனைவரும் அவருக்கு மதிப்பையும் மரியாதையையும் கொடுப்பார்கள்.

இராஜா அச்சானுக்கு ஒரே ஒரு மகள், மகாலட்சுமி. மகாலட்சுமி ஒரு இனிய பிள்ளை. அவள் தாயுடன் சில ஆண்டுகள் வாழ்ந்தும் பாட்டுவும் ஆசானும் ஊருக்கு சேவை செய்து வந்தனர். ஆனால், ஒரு நாள், அரசின் வழிகாட்டியோ, வேறு காரணங்களோ அவளின் வாழ்க்கை திரும்பி போனது.

மகாலட்சுமி ஓர் மணமகளாகவும், தனக்கு விருப்பமில்லாதவருடன் திருமணம் செய்யும் வகையில் அவளது வாழ்க்கை சிக்கியது. அவள் மனதில் எப்போதும் அழுகை இருந்தது. ஒரே வார்த்தை அவளுக்கே சொல்வதற்காகப் பெற்றோர் அசைக்கத் தவறினர். அந்த நாட்களில் அவள் வாழ்க்கையை குழப்பமான சூழ்நிலைகளுக்குள் விட்டு விட்டாள். அவள் முகத்தில் சோகம், மனதில் வலி, இதயம் அவசரமாக துடிக்கின்றன.

அவருக்குள் அந்த மனவேதனையை உணர்ந்த இராஜா அச்சான் ஒரு பெரிய அறிவுரையை கொடுத்தார்: "உன் வாழ்நாள் என்றும் உண்மையில் நிலைத்தது இல்லை என்றால், உயிரோடு என்ன செய்ய வேண்டும் என்பது உனது வரம்பில் இருக்கிறது. அது உனது செயலின்போது மறக்கக்கூடியது."

அவள் ஒரே காரணமாக இதுவரை சிக்கிக்கொண்டிருந்த தனது உண்மையான நிலையை உணர்ந்தாள். அவள் அப்போதும் முயற்சித்து எளிதில் தலை தாங்கினாள்.

இந்த கதை வாழ்க்கையின் சரியான பாதையைத் தேர்வு செய்யும், உறவுகளின் முக்கியத்துவம் மற்றும் மன அமைதி பற்றிய உரையாடலை நமக்கு நிறுத்துகிறது.

இதன் பாடம்:

1. நமது உறவுகளின் மீது எப்போதும் நம்பிக்கை வைத்திருக்க வேண்டும். 2. வாழ்க்கையில் எந்த நிலையிலும் நம் மனதை சீராக்கவும், பொறுமையை பேணவும் உணர்ந்துகொள்வது முக்கியம். 3. மனிதனின் வாழ்க்கை மிக முக்கியமானது, அதனால்தான் நாம் எப்போதும் கற்றுக்கொண்டு, வளர்ந்து, வாழ வேண்டும்.

உயிரோடு உரவகம் என்பது நாம் அனைவரும் வாழும் முறைகளையும் உறவுகளையும் பகிர்ந்துகொள்வதையும் நம் வாழ்க்கையை உயர்வாக மாற்றும் திறனையும் விளக்குகிறது.

கதை - உயிரின் அத்தனை உறவுகள்

ஒரு ஊரின் அருகே ஒரு காட்டில் பெரிய வள்ளல் இருந்தார். அவர் பெயர் சிவபெரியார். சிவபெரியார் மிகவும் அறிவாளி, தத்துவவாதி மற்றும் கவிஞர் ஆவார். பல வருடங்கள் காடுகளில் தனக்காக வாழ்ந்தாலும், மக்களுக்கு உதவி செய்யும் வகையில் அவர் வாழ்ந்தார். அவர் மிகவும் தனியாய் இருந்தாலும், உழைக்கும் மக்களுக்கு உதவுவதில் சற்று குறையும் போதிலும், அவருக்கு எதிராக ஒரு சிறிய பயம் இருந்தது. அந்த பயம், "எனக்கு உண்மையில் ஒரே உறவு மட்டுமே உள்ளதா?" என்ற கேள்வி.

ஒரு நாள், சிவபெரியார் அந்த காட்டில் சாந்தியுடன் யோசித்து கொண்டிருந்தார். அப்போது ஒரு வாகை வந்தது. அதில் ஒரு பெண் கவிஞி வந்திருந்தாள். அவள் பெயர் மயூரி. அவள் தனக்கு தேவைப்பட்ட உதவிக்காக சிவபெரியாரை தேடியிருந்தாள்.

சிவபெரியார் அவளைக் கண்டு, "நீங்கள் என்ன தேவை?" என்று கேட்டார்.

மயூரி பதிலளித்தாள், "நான் உயிரின் அத்தனை உறவுகளின் உண்மையான அர்த்தத்தை ஆராய்ந்து, என் கவிதைகளை எழுத விரும்புகிறேன். நீங்கள் எனக்கு உதவ முடியுமா?"

சிவபெரியார் சிரித்துப் பார்வையிட்டு, "உறவுகள் என்பது ஒரு அற்புதமான விஷயம், அவை எப்போது புரிந்துகொள்ள முடியுமோ, அப்போது வாழ்க்கையில் அமைதி கிடைக்கும்." என்றார்.

அவருடைய வார்த்தைகளுக்கு மயூரி கேட்கும் ஆர்வம் கொண்டிருந்தாள்.

அந்த இருவரும் காடுகளில் பிரபலமான ஒரு பெரிய மரத்தினால் தென்பட்ட பெரிய குளத்திற்கு சென்றனர். அந்த இடத்தில், சிவபெரியார் தன் அனுபவங்களை பகிர்ந்தார்.

"உறவுகள் உயிரின் உள்ளமூலமாக இருக்கின்றன," எனத் தொடங்கி, அவர் கூறினார், "பட்டியலுக்கு உட்பட்ட உறவுகள் எல்லாம் உலகில் புரிந்து கொள்ளப்பட்டவை. உறவு என்பது வெளிப்படையானதல்ல, அதற்கு உள்ளே விரிவான அர்த்தங்களும் உள்ளன. ஒரு பெற்றோர் குழந்தையின் மீது அன்பை நிரப்புவதைப் போல, நண்பர்கள் ஒருவருக்கொருவர் சிந்தனை மற்றும் ஆதரவு அளிப்பதைப் போல, உறவுகள் நம்முடைய உணர்வுகளின் தொகுப்பு."

மயூரி கவிதை எழுத, இந்த வார்த்தைகளையும் தாளில் பதிவுசெய்து, "உறவு, உணர்வு, அன்பு, வாழ்க்கை" என்கிற கருப்பொருளில் அவளது கவிதையை உருவாக்கினாள்.

கதைச் செய்தி:

1. உயிரின் உறவுகள், அன்பு, ஆதரவு மற்றும் தழுவலின் உணர்வுகளை உணர்ந்து வளரவேண்டும். 2. ஒவ்வொரு உறவின் வலிமை மற்றும் அர்த்தம் அவற்றின் உள்ளார்ந்த அங்கமாகும். 3. உத்தரவாதம், சத்தியம், அன்பு ஆகியவை உள்ளே இடமிருந்து வெளிப்படையாக வாழும் நம்முடைய வழிகாட்டிகளாக இருப்பவை.

இந்தக் கதையில், சரியான உறவுகளை உணர்ந்து, வாழ்க்கையின் ஒரு புதிய உயரத்திற்கு நாம் செல்வோம் என்பதையும், அழகான உணர்வுகளை கவிதைகளில் சொல்லி பகிர்வதற்கான முக்கியத்துவத்தையும் கற்றுக்கொள்ள முடிகிறது.

Bottom of Form